Ang Kuwento ni Roy

Si Roy Roy kung siya’y tawagin nila. Sa tingin ko siya mabait, makulit at matalinong bata. Siya ay 5 taong gulang pa lamang. Kapitbahay ko siya at naisipan ko siyang gawan ng katha dahil simula noong lumipat ako dito sa bago ko tirahan. Ang tangi kung naririnig ang iyak niya at hindi ang uha niya. Madalas kasi napapalo siya ng kanyang tanging ina na si Ces.

Isang araw naririnig ko sila mula alas dose ng tanghali hanggang alas kuatro ng hapon si Roy ay umiiyak. Nalaman ko na siya pala ay lalaban sa timpalak sa paaralan. Tinuturuan siya ng kanyang ina at tuwing magkakamali siya katumbas nito ay palo. Kaya noong araw na iyon madalang ang hindi niya pag-iyak. Kung puwede lang magboluntaryong magturo sa kanya ginawa ko na.

Eto ang mensahe ko para sa mga ina na tinuturuan ang kanilang mga anak sa bahay. Turuan ang mga bata ng pagkakaroon ng malawak na pang-unawa at hhhhhaaaaabbaaaannn ang inyong pasensya. Hindi dapat sanayin ang mga bata sa palo sa tuwing hindi sila makakasagot ng tama. Sapagkat ito’y hanap-hanapin nila sa tuwing sila ay magkakamali. O di kaya naman sila ang mananakit ng ibang bata. Taniman ng pagmamahal ang mga puso ng mga bata habang sila ay maliit pa… At hindi ng galit o poot.

“Kung ano ang itinanim ay siya rin ang aanihin”